Yıllardır gitmek isteyip bazen para bazen zaman bulamadığım oyundu Ferhangi Şeyler. Baktım oyun evimin dibine kadar gelmiş tabi hemen atladım. Çok büyük bir heyecanla gittim oyuna. Oyun boyunca da devam edecek berbat, insanı hayattan soğutan bir fon müziğine katlanmak zorunda kaldık. Bunun üzerine devamlı repliğini unutan, hayattan bezmiş bir adam çıktı sahneye, konuşmaya bile hali yoktu. O kadar negatif bir elektriği vardı ki. Cep telefonlarıyla oynayan, ‘’biz tiyatroya geldik fotoğraf çekip sosyal medyaya koyalım ki bizim ne kadar sanat sever olduğumuzu insanlar görsün’’ kafasındaki barzolar adamı iyice çıldırttı. O kadar fırça attı ki bu denyolara insanlar daha çok gerildi.
En ufak bir zeka kırıntısı olmayan ilkokul seviyesindeki espiriler ve kahvehane seviyesinde leş bir siyasi eleştiri yaptı. Oyundan mutsuz ve gerilmiş durumda çıktık.
